Korkmaz’ın Yeniden Doğuş Hikayesi: Dört Duvar Ardında 27 Yıl Sonra Hayata Tutunan Bir Yaşam

Hacere Korkmaz, genç yaşında geçirdiği kaza sonrası omurilik yaralanmasıyla tekerlekli sandalyeye mahkum kaldı. Yaşamının büyük bir kısmını evin içinde geçiren Korkmaz, 27 yıl boyunca tedaviye erişememiş ve çoğu zaman ailesinin bakış açısına bağlı olarak kontrollerini aksatmıştır. 2014 yılına kadar bu süreç sürüp giderken, annesinin vefatından sonra kendi kendine yeni bir dünya ile tanıştı ve teşhisler ile tedaviyi aramaya koyuldu.

Gaziler FTR Hastanesi’nde 2014’te muayene olan Korkmaz, yatış için beklerken salonlarda tedavi gördü ve kısa süre sonra koltuk değnekleriyle ayakları üzerinde durmayı başardı. Çok kısa mesafelerde yürümeyi başarabildiğini; ancak esas dönüm noktası 2017 yılında geldi: aynı hastanede danışma biriminde çalışmaya başlayıp, dışarıdan eğitimine devam ederek ortaokul ve lise diplomasını tamamladı. Bu süreçte engelliler için sunulan destekler ve sağlık çalışanlarının yaklaşımı, onun için bir umut ışığı oldu.

Bir mucize olarak gördüğü dönüş, sadece fiziksel iyileşme ile sınırlı kalmadı; aynı zamanda hayata bakışını da değiştirdi. Gaziler FTR’de edindiği deneyim, onu bir sivil olarak güçlendirdi ve “kanatsız meleklerim” dediği sağlık çalışanlarına minnetini pekiştirdi.

Yaşamının bağımsızlığı giderek pekişti. 2019’da engelli sürücü belgesini alan Korkmaz, 2023’te kendi arabasını satın alarak özgürlüğünü daha da pekiştirdi. Günlük yaşamında artık tüm ihtiyaçlarını kendi başına karşılayabiliyor; evden dışarıya çıkarken bağımsız hareket edebiliyor. Hobi olarak örgü, bileklik yapımı ve filografiyle uğraşıyor; bu faaliyetleri sadece keyif almak için yapıyor ve yeteneklerini paylaşmayı hedefliyor.

“Gazilerle birlikte olmak benim için ayrı bir anlam taşıyor. Burada kendimi yeniden doğmuş gibi hissediyorum; tedavi ve rehabilitasyon sürecim, onların empatisi ve desteği sayesinde çok daha güçlü geçti.”

Bugüne kadar olan yolculuğu, Korkmaz’ın yaşam anlamını yeniden inşa etmesini sağladı. Hekimlerin yönlendirmesi ve hastane ekiplerinin yakın yaklaşımı, onun için sadece fiziksel bir iyileşme değil, bir yaşam alışkanlığına dönüşen dayanıklılık oldu.