Gönlüme düşen o samimi dilek;
nesilden nesle aktaracağımız köprüyü,
hurafelerle değil, bilgelikle ve aşkla kurmaktır.
Bize Kalan En Büyük Miras: Gönül Coğrafyamızın Pusulası!
Başımı kaldırıp dünyaya baktığımda, her şeyin baş döndürücü bir hızla aktığını görüyorum. Oysa ben, bu hızın içinde savrulmak değil, sağlam bir zeminde durmak istiyorum.
Sanırım hepimizin ortak arayışı budur: Kendimize ait bir liman. İşte tam da bu noktada, o limanın adresi, ne coğrafi sınırlar ne de anlık popüler kültürdür; orası, bizim milli ve manevi değerlerimizden örülmüş “gönül coğrafyamızdır.”
Hayat dediğimiz bu upuzun ve virajlı yolda, bizi ayakta tutanlar, hep o kadim, o ruhumuza sinmiş değerler oldu. Şahsen ben, bir bayrağın rüzgarda dalgalanışını gördüğümde hissettiğim gururu, sadece bir kumaş parçasına bağlayamam.
Orada, binlerce yıllık bir destanın, bir sevdanın özeti var. İstiklal Marşı’nın her bir dizesinde ise, sadece vatan sevgisi değil; aynı zamanda onurlu yaşama, başı dik durma ve en önemlisi hakikate yürüme azminin ta kendisini buluyorum.
Bu yüzden o mısralar, benim için sadece bir ulusal marş değil, ruhumun en derinlerine işleyen, zihin açıcı bir manifesto.
Biliyorum, çağımız bizi sürekli “yeni” olana davet ediyor. Ancak ben, yeniyi inşa ederken, eskinin paha biçilmez bilgeliğini sırtıma yük etmek gerektiğini düşünüyorum.
Benim için öğretici olan, geçmişten gelen o tecrübelerdir. Örneğin, dinimizin getirdiği o muhteşem adalet, ehliyet ve liyakat prensibi…
“İş, ehlinden başkasına verildiği zaman kıyameti bekle” hadis-i şerifi, günümüzün tüm yönetim krizlerine asırlar öncesinden bir reçete sunmuyor mu? İşte o, benim nazarımda sadece bir inanç kuralı değil, toplumsal düzenin ve kalkınmanın zihin açıcı formülüdür.
Benim inancım, bizi sadece bir araya getiren bir bağ değil, aynı zamanda bizi örnek oluşturucu kılmaya iten bir sorumluluktur. İyi, güzel ve doğru ne varsa, hayatıma onu katmaya çalışıyorum.
Bu, bir yetime tebessüm etmek de olabilir, doğruluktan şaşmadan işimi yapmak da. Çünkü biliyorum ki, bu değerler sadece cami duvarında, okul kitabında kalmamalı; sokağa, iş hayatına, evimize, yani hayatın her köşesine sinmeli. Eğer ben komşumla iyi geçinmezsem, işimde dürüst olmazsam, vatan sevgim ne kadar derin olabilir ki?
Gönlüme düşen o samimi dilek; nesilden nesle aktaracağımız köprüyü, hurafelerle değil, bilgelikle ve aşkla kurmaktır.
Çocuklarıma bırakacağım en büyük miras, ne maddi varlıklar ne de bitmek tükenmek bilmeyen bilgilerdir.
Benim asıl mirasım, onların vicdanına ekeceğim; vatan, millet, aile sevgisi ve en önemlisi kendi olabilme cesaretidir.
Geçmişten geleceğe uzanan bu meşakkatli yolda, pusulamız bellidir. Yeter ki o pusulanın ibresini şaşırmayalım.
İşte o zaman, nehrin akıntısında savrulmak yerine, kendimize ait sağlam bir gemi inşa etmiş ve onu en güvenli limana ulaştırmış olacağız.
Bizi biz yapan, bizi bir arada tutan bu değerlere sımsıkı sarılalım ki, yarınlarımız da bugünlerimizden daha aydınlık, daha onurlu ve daha bereketli olsun.
Unutmayalım:
Bizim gücümüz, gönlümüzdeki imandır.
