Base’nin 9. Edisyonunda Genç Sanatçıların Yüzleşmesi: Şehrin Ritmi ve Doğanın Sesi

Genç sanatçılar bu yıl da sözlerini fırçaya, cama ve kil toprağına emanet ediyor; Base’in 9. edisyonu Türkiye’nin dört bir yanından gelen yeni mezun üreticilerin işlerini bir araya getirerek çağın duygularını görünür kılıyor. Seçki, yaklaşık 200 eserden oluşuyor; kimi parçalarda hızlı ve keskin bir çatışma izlenimi, kimi parçalarda ise izleyiciyi içine çeken çok katmanlı bir hikâye akışı hissediliyor. Tükenmişlik, benliğin aşınması, kent baskısı, toplumsal kontrol mekanizmaları ve doğanın giderek daha az duyulan sesi bu serginin damarlarında dolaşan temalar arasında yer alıyor ve gençlerin yalnızca estetik üretimle sınırlı kalmayan bir yüzleşme alanı inşa ettiğini gösteriyor.

Gençlerin eleştirel tonu bu kez de belirgin şekilde öne çıkıyor. Sistemle didişen, mizahı ve ironiyi işlerine taşıyan yeni kuşak sanatçılar, büyüyen binaların gölgesinde görünmezleşen bireyi, kırılgan cam yüzeylerde tutunan orta sınıf hayalini ve üretim baskısıyla saydamlaşan benliği bir bütün halinde derinleştiren bir anlatı kuruyorlar. Kentin ritmine kapılmış yaşamların içinde sıkışan insan, bu sergide yeniden görülüyor ve kendine, kendi alışkanlıklarına, göremediği yaralara ayna tutuyor. İzleyici mekânda ilerlerken yalnızca eserlere bakmıyor; bugüne, kendi davranışlarına ve fark edemediği yaralara da yönelmek durumunda kalıyor.

İşlerdeki ortak dil, modern hayatın sürdürme mecburiyetiyle kırılgan ruh hâlini yan yana getiriyor ve bu etkileşim serginin merkezine yerleşiyor. Sergi yalnızca insana odaklanmıyor; insanın dokunduğu her şeyi de konuşuyor. Doğanın kesintiye uğrayan nefesi, kaybolan habitatlar ve sıkışan canlı yaşamı, genç sanatçıların eserlerinde yeniden görünür hâle geliyor. Kentle yüzleşen figürler, betonun içine sıkışmış yeşilin son kırıntıları ya da şehre inmiş bir hayvan metaforu halinde ortak bir alarmı yükseltiyor. Doğanın yok oluşu burada büyük bir duvara dönüşüyor: suskun ama ısrarcı, kırılgan ama dirençli bir ifade.

Beden ve emek arasındaki ilişki sergi boyunca izlenimini koruyor; el imgesi bazı eserlerde yaratma ve yıkma gücünü aynı anda taşıyor, emeğin izini ve yeniden kurma iradesini temsil ediyor. Genç kuşağın işleri sadece ne ürettiklerini değil, neden ürettiklerini de sorguluyor; belleğin, kaybın, üretim baskısının ve toplumsal benzeşmenin içinden konuşuyorlar. Şeffaf yüzeyler, tükenmişlik hissi, tekrarlanan döngüler, kendine benzeyen yüzler ve birbirine karışan hayatlar serginin tek bir mekanda toplanmasını sağlıyor. Bu ortak dil, izleyicinin bulunduğu yeri yeniden düşünmesini, durmasını ve belki de konumunu yeniden belirlemesini teşvik ediyor.

Edisyon, genç sanatçıların bireysel hikâyelerinden hareketle kolektif bir çağ portresi çıkarıyor. Sözler bazen camda, bazen çizgide, bazen de tülü andıran geçirgen yüzeylerde yankılanıyor; izleyici ise yalnızca bakmıyor, duruyor, düşünmeye ve belki de konumunu yeniden kurmaya davet ediliyor. Sergi, 30 Kasım’a kadar RitzCarlton Residence’da ziyaret edilebilir.